‘Durf de regering te wijzen op haar verantwoordelijkheid’

Abakoula Argalaless is een trouwe bezoeker van de Partindag. En elk jaar maakt de voorzitter van Stichting Aman-Iman (Water is Leven) er een verslag over. Ook dit jaar was hij aanwezig op de Wilde Ganzen – Partindag 2019 in Nijkerk op 28 september en vraagt hij zich onder andere af wat deze mensen bezielt om in Afrika anderen te helpen. Maar geeft ook aan dat particuliere initiatieven regeringen moeten wijzen op hun verantwoordelijkheden. We zijn blij dat we ook dit keer zijn persoonlijke verhaal van deze dag voor en door PI mogen delen.

Het is 5.45 uur en de wekker gaat. Ik moet opstaan, douchen omkleden, want ik moet nog de penningmeester ophalen en doorrijden naar Heerlen om de secretaris op te halen. We gaan namelijk met zijn drieën naar Nijkerk.

Eenmaal gedoucht en omgekleed naar beneden, staat mijn vrouw al beneden in de keuken afbakbroodjes af te bakken en thee te maken, want ik moet stevig ontbijten vóórdat ik de weg op ga, want het wordt een lange weg en een lange dag.

Ik kreeg zelfs broodjes en een kan thee mee voor onderweg. Om 06:20 uur was ik de deur uit, op weg naar de penningmeester en toen ik daar aan kwam appte ik “ik sta al voor de deur”;’ ik kom eraan’ kreeg ik meteen als antwoord. Ze stapte in en rijden maar, maar toen zei ze tegen mij ‘we kunnen doorrijden richting Nijkerk want de secretaris is ziek’. Huh, reageerde ik geschrokken. “Stond in de groepsapp”, antwoordde ze, verbazend dat ik de app niet gelezen had.

Het was ook stom van mij dat ik de app niet gelezen had. Toen ik op mijn telefoon keek zag ik ook dat de secretaris mij geprobeerd had te bellen en dat heb ik niet gezien of gehoord. Toen voelde ik mij heel erg schuldig: en de app niet gelezen en het telefoontje gemist, want ik vond het heel erg dat de secretaris ziek was.

Al die jaren zijn we samen naar Partindag geweest en we hebben altijd plezier samen gehad om met andere mensen die voor hetzelfde doel strijden als wij om van gedachten te wisselen en ik weet dat de secretaris er altijd van geniet.

Dus we zijn met zijn tweeën vanuit Maastricht doorgereden naar Nijkerk. Natuurlijk waren we te vroeg omdat we niet via Heerlen hoeven te rijden. We zijn zelfs onderweg gestopt om van de meegekregen broodjes te kunnen genieten. We waren al om 09:00 uur in Nijkerk, we waren zelfs als ‘de eerste gasten’ en werden door een meneer begeleid naar de locatie waar de opening van Wilde Ganzen – Partindag begon.

Twee weken eerder hadden we vergaderd en iedereen had aangeduid welke workshop ze zouden willen volgen. Er was een workshop ‘Briljante mislukkingen’ waar ik zoiets van heb: die wil ik niet volgen. Eenmaal in de zaal krijgen we dezelfde workshop als opening, geweldig was het, mijn dag was gelijk met een goed humeur begonnen.

We hebben daarna een workshop ‘weeshuizentoerisme’ gevolgd. Het was een workshop waarbij ik mijn zegje mag doen over hoe ik over weeshuizen denk. Ik erger me namelijk mateloos over en aan bepaalde organisaties die vreselijke reclame maken over weeshuizen en beelden van zielige kindjes tonen. Ik vind kinderen of mensen in moeilijkheden helpen is prima, maar ik vind weeshuizen niet van deze tijd, de meeste kinderen in die weeshuizen zijn niet eens wees, meestal hebben ze wel een ouder (of oma, tante, neef, nicht enz.).

In plaats van 50 kinderen in een huis te stoppen kan je ze beter bij een familie plaatsen en die familie steunen is goedkoper en help je het kind om in een gezin met liefde op te groeien. Kinderen hebben recht om in een gezin op te groeien. In Afrika, Niger met name, zie ik veel straatkinderen en dat is wat de toeristen in Afrika zien en gelijk daarvoor een weeshuis bouwen, want deze zielige kinderen moeten opgevangen worden, zo denkt men dan, terwijl straatkinderen totaal iets anders is dan weeskinderen.

Wat ik ook niet kan begrijpen: in Nederland zijn de weeshuizen al jaren niet meer en mag het zelfs niet meer van de overheid en toch zijn er Nederlanders die elders in de wereld weeshuizen bouwen. In plaats van dat ze de regeringen van die landen wijzen op hun verantwoordelijkheid om een beter systeem te bedenken voor deze kinderen zijn er zelfs organisaties die helemaal niks van de regeringen van landen waar ze werken of ‘hulp’ bieden weten en zelfs geen contact mee willen hebben. En dat zou niet moeten kunnen, als je echt een verandering in een land wil brengen dan moet je durven de regering van dat land te wijzen op haar verantwoordelijkheid. Tenslotte moeten ze het zelf doen, de verandering begint bij jezelf.

Wilde Ganzen – Partindag 2019 heeft mij weer een mooie dag bezorgd met veel nieuwe contacten en meer ervaring opgedaan. Het was wat jammer voor de locatie dat het in 2 locaties moest gebeuren, waardoor het een beetje chaotisch leek te worden, maar we zijn misschien verwend geworden door al die jaren heen prachtige, educatieve Partindagen.

Ik heb ervan genoten ik hoop volgend jaar weer deel te nemen. Wat ook fascinerend is aan Wilde Ganzen – Partindag is dat je nergens in Nederland een treffen is met zoveel PI’s. En wat mij steeds verbaasd is dat 90% van die wereldburgers de 65 jaar gepasseerd zijn en toch actief bezig blijven om de Derde Wereld te verbeteren. Je zou denken ‘wat bezielt deze mensen om in Afrika hun oude dag te verslijten en de arme mensen en zielige kinderen te helpen’. Soms wens ik het wel eens stiekem dat ik ook vanuit Afrika zestigplussers naar Nederland zou kunnen halen om de bejaarden in Nederland te helpen tegen eenzaamheid of koffie te verzorgen voor ze.

Met vriendelijke groet,
Abakoula Argalaless

 

Bekijk ook het verslag – met de presentaties van de workshops en lezingen en veel foto’s  – van deze bijzondere Wilde Ganzen – Partindag 2019 op partin.nl