From hardship to glory
Monique Derrez was begin dit jaar in Tanzania. Over haar verblijf op het Afrikaanse continent blogde ze veelvuldig. Dat leverde bijzondere verhalen, zoals deze onverwachtse ontmoeting met Dan. En hoe deze ontmoeting weer tot nieuwe ontmoetingen leidde. Een filmwaardig verhaal over ontberingen én overwinningen: From hardship to glory.
Van ontberingen naar overwinning
een filmwaardig verhaal
Na drie maanden in Tanzania moest ik in februari 2021 Tanzania uit omdat mijn business visum verliep. Ik besloot naar Kenia te gaan om uiteindelijk van daaruit weer terug naar Tanzania te reizen. Tijdens mijn verblijf probeerde ik zo veel mogelijk mensen te ontmoeten die zich ook bezighouden met de transitie van het institutionaliseren van kinderen naar een familiegerichte oplossing, van TEHUIS naar THUIS dus. Er valt altijd te leren van anderen.
En zo ontmoette ik een geweldige kerel, wiens inspirerende verhaal ik met je MOET delen.
Op een zondagochtend kwam ik erachter dat een reis die ik met een politica in Kenia maakte, een tussenstop met overnachting zou maken in Kisumu. Ik vertelde de Keniaanse Perpetua, mijn medereiziger en de personal assistant van de politica, dat ik erover dacht langer in Kisumu te blijven om van de gelegenheid gebruik te maken om een organisatie te bezoeken die ik kende van verschillende online cursussen: Agape Children’s Ministry. Een organisatie die ooit begon als een traditioneel weeshuis maar nu is omgevormd tot een organisatie die straatkinderen re-integreert bij gezinnen!
Maar het was weekend en ik kon Agape Children’s Ministry niet zo snel bereiken, dus besloot ik toch maar niet te blijven maar terug te rijden naar Nairobi met mijn vrienden.
Op maandagochtend hadden we een paar vrije uurtjes in Kisumu voordat we terug zouden reizen naar Nairobi (een trip van een uurtje of 8). Dus besloot ik een motortaxi te nemen om me naar het Victoriameer te laten brengen. Ik kon Kisumu niet verlaten zonder het prachtige meer te zien. Terwijl ik weg was, dacht Perpetua nog steeds dat ik in Kisumu achterbleef. Dus belde ze een vriend van haar om me rond te leiden en me naar de organisatie te brengen waar ik heen wilde, waar ze overigens zelf nog nooit van gehoord had. Ze belde me op en zei dat er een man met een auto op me stond te wachten bij het hotel om me rond te leiden in Kisumu. Ze vertelde me niet dat ze hem had gevraagd me naar de organisatie te brengen.
Ik had echt geen interesse om met een taxichauffeur door Kisumu te rijden. Daarnaast stonden we op het punt om te vertrekken. Maar ik wilde haar niet teleurstellen, dus ging ik terug naar het hotel om deze man, Dan Ooko, te ontmoeten.
Toen ik Dan zag, was het eerste wat me opviel het logo op zijn poloshirt met de tekst ‘Cecilia’s Children, empowerment a child for the future’. Mijn eerste gedachte was ‘laat hem alsjeblieft geen weeshuis runnen’. “Neeee”, zei hij, “ik run een stichting die zich richt op gezinsversterking. Kinderen hebben gezinnen nodig, geen weeshuizen.” Wauw, en we begonnen te praten. En in plaats van Kisumu te zien, besloten we dat hij me naar zijn organisatie zou brengen om me te laten zien waar zij zich mee bezig hielden.
De politica en haar gevolg waren zo lief om op me te wachten zodat ik Dan’s organisatie kon zien. Maar ik voelde dat ik meer tijd nodig had. En zo zwaaide ik mijn medereizigers uit en bleef achter in Kisumu en reed met Dan naar zijn organisatie. Daar hebben we enkele uren gepraat en ik luisterde naar zijn verhaal, vol verdriet, moeilijkheden maar met een verbazingwekkend krachtig einde. Dit is slechts een deel van zijn ongelooflijk geweldige filmwaardige verhaal:
Opgegroeid in Kibera, een van de grootste sloppenwijken in Kenia, heeft Dan tijdens zijn opgroeiende en vormende jaren extreme armoede, geweld, gebrek aan kansen en diepe genderongelijkheid ervaren. Hij verloor zijn vader op zeer jonge leeftijd en zijn moeder stierf toen hij nog maar 11 jaar oud was, hem achterlatend als het oudste met nog een jongere broer en twee zussen. Ze werden gescheiden en groeiden allemaal op in verschillende families en Dan ging van het ene gezin naar het andere. Toen er niets te winnen viel, schopten ze hem eruit. Dan stopte vaak met school, maar maakte zijn droom uiteindelijk waar.
Dan droomde ervan zijn leven en dat van anderen te veranderen. Hij nam zijn dromen serieus en zocht tijdens zijn jeugd naar een manier om een opleiding te volgen. Doordat Dan niet opgaf en bleef geloven in zichzelf, rondde hij met succes de middelbare school af en ging naar de universiteit.
Terwijl hij bezig was zijn dromen waar te maken, merkten kinderen in de sloppenwijken waar hij woonde, dat Dan boeken las. Op een dag vroeg een kind: “Meester, kunt u mij leren lezen.” Zijn hart smolt, hij zag zijn eigen spiegelbeeld in de ogen van het kind, en zei ja. De vreugde op het gezicht van het kind zal hij nooit meer vergeten. Op dat moment wist Dan dat hij meer wilde dan alleen zijn eigen ontwikkeling: hij was geroepen om de levens van anderen te helpen transformeren. Ter plekke begon hij kinderen in de sloppenwijken te leren lezen. Jaren gingen voorbij en op een dag zag een barmhartige Samaritaan uit een ander land, die de sloppenwijken bezocht, hem en vroeg: “Wat kan ik doen om je te helpen?”
Door de nederigheid van Dan om de roep van een kind te beantwoorden, richtte hij in 2004 samen met drie van zijn jonge vrienden, met slechts een middelbare schoolopleiding, samen de Furaha Community Foundation op, die vandaag de dag een school met meer dan 350 kinderen ondersteunt. Van deze kinderen is 80% wees en is ten minste 50% HIV-positief.
Dan bleef hoop geven en bracht toekomst voor veel kwetsbare kinderen en jong volwassenen. Hij besloot terug te keren naar zijn ouderlijk huis in een dorpje net buiten Kisumu en daar besloot hij opnieuw een veilige haven voor kwetsbare kinderen te creëren: Cecilia’s Children’s Village. Cecilia’s Children’s Village werkt met een familiegerichte aanpak en faciliteert een dagopvang en een kleuterschool. Daarnaast is er een outreach programma waarbij families ondersteund worden.
Dan’s onverschrokkenheid en onbaatzuchtigheid om de belangen van anderen boven die van hem te stellen, heeft een weg gebaand voor zichtzelf én voor vele mensen om hem heen. Door de mensen die achter hem stonden en voor hem zorgden in moeilijke levenssituaties – van wie sommigen in wezen volslagen vreemden waren en die gewoon om hem gaven en wilden helpen – weet hij: “You find that being vulnerable is the only way to allow your heart to feel true pleasure that’s so real, it scares you.” – Bob Marley.
Met Dan liep het goed af. Helaas met zijn broer en zussen niet.
Samen met Dan bezocht ik Agape Children’s Ministry. Ook zij waren onder de indruk van zijn verhaal, doorzettingsvermogen en talenten. Onlangs stuurde een van de medewerkers van Agape mij een berichtje met het verzoek om de contactgegevens van Dan. Een dankbaar resultaat van onze ontmoeting. Wie weet tot wat voor geweldige dingen dat gesprek kan leiden. “Alleen zijn we sterk, samen sterker.”
Tekst en foto: Monique Derrez
Monique Derrez is oprichter en voorzitter van Dutch Tanzania Foundation, een stichting die zich inzet voor lichamelijke, geestelijke en sociale welzijn van kinderen en volwassenen door ondersteuning in gezondheidszorg, onderwijs of sport. Bovendien is zij initiatiefnemer van de pledge ‘Every Child A Family‘. Met de pledge verklaren de steunende particuliere initiatieven (PI) dat familie dé plek is voor een kind om op te groeien. Zij roepen andere ngo’s, bedrijven, kerken en scholen op te investeren in familiegerichte zorg. Opvang van kinderen in weeshuizen hoort daar niet bij. Al 33 PI onderschreven deze belofte.
Kleinegoededoelen.nl geeft naast verhalen van particuliere initiatieven ook regelmatig ruimte aan gastbloggers. Heeft u ook een mooi verslag of blog van uw verblijf in een projectland of werkbezoek aan uw partnerorganisatie en wilt u dat delen, schrijf dan naar redactie@partin.nl. De redactie behoudt zich het recht bijdrages te weigeren dan wel te redigeren of in te korten.