Schilderstape of ducttape?

Wilma Kok woont en werkt sinds 2018 in Oeganda. Over haar dagelijkse – en soms onverwachte – belevenissen schrijft Kok regelmatig een blog. Dit keer gaat haar verhaal over pleisters die niet voor handen zijn.

Schilderstape of ducttape

Wat zal ik erop plakken? Het beste is een zwaluwstaartje van een pleister. Maar mijn pleisters liggen in de slaapkamer waar ik logeer.

‘Dokter?’ zeg ik.

De gastvrouw kijkt me aan en schudt haar hoofd. Nee, hier op het eiland in Lake Victoria is geen dokter.

En het blijkt dat we dit soort dingen heel creatief zelf kunnen aanpakken.

Ik heb een fles gefilterd water in mijn rugzak. Deze gebruiken we om het bloed van het hoofd van het kind te spoelen. Een vriend die met mij mee is op deze trip, heeft een scheermesje te pakken. Voorzichtig scheert hij het haar weg van en rondom de wond.

‘Pleister, pleister,’ is het enige dat door mijn hoofd schiet. Hoe kunnen we de scheidende delen van deze wond bij elkaar plakken?!

Ik heb schilderstape en ducttape in mijn rugzak, om de grote vellen papier op te kunnen hangen voor onze lessen, die straks gaan beginnen. Ducttape is wel sterk en zal de huid bij elkaar houden. Maar krijg je dit ooit van het hoofd van het kind af. Eraf zonder andere schade?! Ik twijfel.

Dan maar schilderstape. Ik scheur een stukje af, vouw het dubbel. Plaats het over het gapende gat in het hoofd. Met andere stukken tape zetten we het vast.

Tja, dit was een akelig ongelukje. Stenen gooien op het dak van de school. De steen rolde eraf, bleef hangen, veranderde van richting door de bladeren van de bananenboom en landde op het hoofd.

Het kind loopt weg naar huis. Ik zucht diep. Geen dokter hier voor alle mensen die hier wonen. Anderhalf uur met de boot naar Jinja – als je geld hebt om benzine te kunnen betalen om de boot te laten varen – en dan een boda in Jinja en de dokterskosten. Onbegonnen werk.

Hier wonen en werken is het opgeven van rechten. Creatief zijn, niet te snel in paniek raken en het leven nemen zoals het komt, zowel het leven als de dood.

Hoe het met dit kind is? Twee dagen later ontmoet ik hem. Ik zie dat de wond dicht is en heelt. Wat een zegen!

 

Dit blog verscheen eerder op narande.nl/blog/

Over de auteur
Wilma Kok (Narande) is gezins- en opvoedcoach in Oeganda. Door middel van Video Interactie Training brengt zij de communicatie tussen opvoeders en kinderen in beeld. Deze beelden worden teruggekeken en besproken met de volwassenen. Daarnaast geeft Wilma voorlichting over communicatie, conflicthantering, identiteit, ontwikkeling van kinderen, zwangerschap en geboorte en coacht opvoeders. Zij werkt samen met o.a. Partinlid Mama and Me Uganda.

 

Kleinegoededoelen.nl geeft naast verhalen van particuliere initiatieven ook regelmatig ruimte aan gastbloggers. Heeft u ook een mooi verslag of blog van uw verblijf in een projectland of werkbezoek aan uw partnerorganisatie en wilt u dat delen, schrijf dan naar redactie@partin.nl. De redactie behoudt zich het recht bijdrages te weigeren dan wel te redigeren of in te korten.