Iedereen hielp mee in Moonekera, een klein dorp in Malawi. Sterke jonge mannen, broze oude heren, moeders soms met baby op hun rug, leraren en leraressen, de schooldirecteur en de kinderen uit de oudste klassen; iedereen stak de handen uit de mouwen- in de rode aarde. Bakstenen maakten ze, duizenden hadden ze er nodig. De basisschool, die bij een hevige storm compleet vernield was, moest er zo snel mogelijk weer staan.

De Nederlandse Mirjam werkte als vrijwilliger in het naburige dorp Bembeke, en belandde bij toeval in het dorp met de stormschade. De bakstenen waren inmiddels gebakken en lagen in keurige stapels klaar voor de nieuw te bouwen school. Alleen geld voor cement en dakplaten ontbrak nog. Mirjam besloot haar achterban in het Brabantse dorp Haaren te vragen om geld in te zamelen, de Stichting ”Mirjam in Malawi” werd geboren en de herbouw van de school werd een feit.

Na deze school volgden er meer projecten. Allemaal plaatselijke initiatieven, en altijd gedragen door de mensen uit de Bembeke regio. Soms letterlijk – door de zelfgebakken stenen te sjouwen – soms door meedenken tot op de laatste details. Dat de toekomst van de kinderen verbetert, staat steeds centraal. Het nieuwste initiatief is het verbeteren van de enige middelbare school in het gebied. Met meer klaslokalen, lerarenhuizen zodat er goed geschoolde leerkrachten kunnen worden aangetrokken en bijscholing van de huidige leerkrachten. Het doel is dat het onderwijsniveau flink omhoog gaat, en dat de jongens en de meisjes uit de regio daar gelijkwaardig van kunnen profiteren.

”Niemand van mijn familie is naar school geweest, behalve ik.” vertelt Sam uit de laatste klas van de basisschool. ”Onze hele familie is boer, en als het druk is, helpen we allemaal mee. Mijn ouders zijn er trots op dat ik kan schrijven. Ze laten me elke dag naar school gaan, zelfs nu het oogsttijd is. Mijn wens is om te gaan studeren. Bijna niemand uit mijn dorp heeft dat gedaan. Het is moeilijk, je moet heel goede cijfers halen op de middelbare school, dan kun je geselecteerd worden voor een vervolgstudie. Maar ik heb geluk. De middelbare school in Bembeke krijgt een praktijklokaal voor scheikunde en natuurkunde. En er komen meer leraren, zodat we les kunnen krijgen in alle examenvakken. ” Zachtjes, maar met sprankelende ogen vervolgt hij; “ Ik droom er soms al van hoe het zal zijn om mijn diploma te ontvangen. Ik zou de gezichten van mijn ouders willen zien. Het hele dorp zou trots zijn, als ik door ga leren!”