Pangandaran, West-Java is van oudsher een vissersgemeenschap waar vandaag de dag nog steeds veel families voor hun inkomen afhankelijk zijn van de visvangst. Vissers zoals Adi, Edi, Tohidin, Agus en Tomo bijvoorbeeld. Zij praten niet graag over slechte tijden; het zijn trotse Javaanse mannen met boeiende verhalen over saamhorigheid, elkaar helpen, delen en hun avonturen op zee. Adi, Edi en Tohidin zijn ervaren vissers maar hebben geen eigen boot, Agus (20) en Tomo (19) zijn nog jong en in de leer bij deze ervaren vissers.

Als stichting hebben we een project opgezet, speciaal voor vissers zonder eigen boot en jongeren die graag het vak willen leren. Veel vissers hebben een lage opleiding, sommigen alleen lagere school. Het vissersbestaan geeft hen en hun families zelfredzaamheid en inkomen. Inmiddels hebben we dankzij de hulp van sponsors 2 vissersboten kunnen aankopen welke beiden zijn uitgerust met de benodigde basisnetten en 1 set gespecialiseerde netten. De boten bieden werk aan 4 vissers. In overleg met de coöperatie van vissers in Pangandaran verhuren we de boten op een eerlijke en evenredige manier. 50% van de netto opbrengst is voor de vissers en 50% is voor de stichting welke gebruikt wordt als bijdrage aan de operationele kosten van onze projecten zoals o.a. de school, rumah bina budi en het skills center.

In deze tijd van het jaar (maart) is het nog laag seizoen voor de vissers, een zware tijd want er wordt maar weinig gevangen en vanwege het regenseizoen kan men ook niet zo vaak uitvaren als men zou willen. Nu komt er helaas nog een extra handicap bij “het coronavirus” wat uiteindelijk de gevolgen hiervan zullen zijn weten we nog niet. Het bedrag wat vissers krijgen op de visafslag voor hun vangst is nu al tot een dieptepunt gedaald. Pangandaran is sinds 18 maart in lock down, er mogen geen toeristen internationaal of nationaal meer in en ook de scholen zijn gesloten. Dit betekent behalve voor de vissers ook een drama voor de mensen die werken in de kleinschalige toeristenindustrie en/of in het onderwijs. In Nederland heeft de regering een tegemoetkoming toegezegd voor getroffen sectoren. In Indonesië is dat niet zo: geen inkomen is geen inkomen!