Een dag op kantoor bij Operatie Bobbi Bear
Ik kom aan in Amanzintoti en zij is daar, voor het huis, bij de poort.
Haar manieren zijn altijd hetzelfde, vriendelijk, warm, bemoedigend.
Haar kleren zijn praktisch, geen tijd voor diva-spullen hier, ze heeft kleren nodig die bestand zijn tegen hitte, regen, vuil, pijn.
En de pijn, dat is ook altijd hetzelfde, gegraveerd in haar woorden.
Noodgeval, gevaar, wanhoop en de dagelijkse routine, zoals:
1) een rapebag bereiden met speelgoed, vruchtensap en ondergoed (“niemand denkt dat die kinderen het ziekenhuis verlaten zonder ondergoed, omdat ze nodig zijn voor het forensisch onderzoek … dus eigenlijk naakt “, zegt ze);
2) 4 jaar oude kleuter uit zijn huis vol drugs en dronkaards en afgrijzen ophalen;
3) een 2 maanden oud babytje redden van een zekere dood in de struiken in de brandende hitte
4) het papierwerk verwerken voor een gerechtelijke afspraak, die ervoor zal zorgen dat een vrouw haar beledigende echtgenoot kan weglaten bij haar uitgehongerde kinderen. (“Het geld gaat naar gokken en de kinderen hebben niets anders te eten dan rauwe aardappelen in de grond).
Een typische dag op kantoor voor Operation Bobbi Bear.
Een typische dag waarop zij holt en vliegt, ergens naartoe te rent, gruwelijke telefoontjes krijgt, alles weet te coördineren.
Een typische dag om levens te redden.
Deze keer staat ze mij niet alleen op te wachten: ze draagt een klein kind in haar armen, terwijl ze de wereld te woord staat, en doet wat de wereld van haar vraagt.
We gaan zitten en meer pijn komt in haar woorden, pijn toegevoegd aan pijn.
Het kind ziet er 3 jaar oud uit, maar hij is 5. Hij is het product van een zwangerschap gevuld met alcohol en drugs, het product van zwaar pak slaag in de handen van zijn verspillende vader, die het grappig vindt om hem te markeren met brandende sigaretten, met zijn kinderwagen gooit terwijl hij heroïne aan het gebruiken is.
Hij zal nooit een normaal kind zijn, zo zwak en klein en kwetsbaar en gedoemd sinds de dag dat hij werd geboren.
“Zij” houdt hem in haar armen en hij kijkt haar aan, dan naar mij, en uiteindelijk naar mijn cadeautjes voor hem, nieuwsgierig net als een normaal kind.
Hij raakt alles aan, lacht, terwijl mijn hart breekt en ik geen woorden meer hoor, ik voel gewoon zijn en haar pijn, en ik kan niet ademen, verpletterd onder het enorme gigantische gewicht van onrecht, oneerlijkheid, wreedheid die opdook. En bij zo velen zoals hij.
Ik stopte lang geleden al met mezelf af te vragen: “Waarom?” Ik kom al jaren bij Operation Bobbi Bear langs om hen persoonlijk te steunen. Iedereen bij Operation Bobbi Bear is gestopt met de vraag “Waarom?”
Ik veeg altijd mijn tranen af, en in plaats van “Waarom?” Vraag ik “Wat?”
“Wat kunnen we doen om u te helpen?”
“Wat kunnen we doen om uw leven gemakkelijker te maken?”
“Wat zal het verschil maken in uw werk van vandaag?”.
Ik vraag het opnieuw.
De pijn stopt even en haar ogen vullen zich vol hoop.
Ze neemt me mee naar de keuken van het hoofdkantoor van Operation Bobbi Bear: daar, zittend tussen een enorme hoeveelheid brood, boter en pindakaas, een groep vrouwen die sandwiches klaarmaakt terwijl ze kletst en lacht.
“Dat zijn de engelen die het personeel zijn”, zegt ze. “Ze bereiden al deze broodjes voor, voor de geredde kinderen. Het zijn hele simpele broodjes, alleen pindakaasbroodjes, dat is alles wat we ons kunnen veroorloven “.
(“Echt? Nou, laat me daarover zorgen maken, denk ik).
De dames kijken me aan en vragen me om een liedje.
Ik zing, en de woorden kunnen niet passender zijn:
“Eén van deze ochtenden, ga je zingen,
en je zult je vleugels spreiden en je zult naar de hemel gaan;
maar tot die ochtend is er niets dat je kan schaden
met mama en papa die bij je zijn, dus schat, huil niet ”
Ik zing en ik vecht tegen de tranen, terwijl haar blauwe ogen er vol mee zijn.
Ik weet waarom.
Omdat ze elke dag hoopt en bidt dat dat de toekomst zal zijn van alle Bobbi Bear kinderen.
De dames juichen me toe en knuffelen me zoals alleen Afrikaanse mama’s dat kunnen. De warmste omhelzing.
“Bedankt”, zeggen ze.
Kom op.
Bedankt Jackie, Eureka, Ladyfair, Bradley, Mildren, Chicken, Sindi, Thandi en jullie allemaal.
Dank u allen vanuit het diepst van mijn hart.
Ik zal nooit stoppen met vragen “Wat?”. Nooit.
Ik hoop dat alle lezers hetzelfde zullen doen.
Sawbona, mijn lievelingen, liefde van Zululand.
Contact
Food for Bobbi Bear, stichting in oprichting
Brigitte Wendelgelst / Carla Regina
b.wendelgelst@upcmail.nl
https://www.facebook.com/FoodForBobbiBear/