Ik ben Nurkyz Bektash en kom uit de provincie Osh. In 2005 zijn we met zijn allen – vader, moeder, zus en twee broers – naar Bishkek verhuisd. Ik was toen tien. Daar zouden we een beter leven krijgen. We hadden hooggespannen verwachtingen van de grote stad Bishkek. Er zouden wonderen gaan gebeuren.

Maar dat liep anders. We huurden een hele kleine kamer. Dit was de eerste grote teleurstelling. Omdat we nog klein waren konden we er net met zijn zessen in. In ons dorp in de provincie woonden we in een groot huis.

We kwamen aan in de zomer en hadden vakantie, geen school en we dachten ook niet aan school. Maar na een paar maanden was het dan toch zo ver. Mijn moeder ging naar een plaatselijke school om ons in te schrijven, maar dat lukte niet omdat we niet geregistreerd waren in Bishkek. Twee scholen weigerden ons. Ik zou toen naar de 5e klas zijn gegaan. In plaats daarvan gingen mijn broers en ik werken om geld te verdienen voor ons dagelijks leven. Het was afschuwelijk. Dit wens je echt niemand toe.

Op een dag kwam mijn moeder met hulp van onze buurman in contact met Center for the Protection of Children (CPC). Ze heeft daar alles verteld en de maatschappelijk werkers van CPC zijn ons toen stap voor stap gaan helpen. Dat was dan toch het eerste wonder. Ze hielpen ons naar school!

Ik was pas een jaar of 12 en wist niet welke rechten ik had. Bij CPC volgde ik trainingen en begon beetje bij beetje te leren hoe te leven en je te gedragen. We leerden tanden poetsen, netjes eten, praten met volwassenen en met jonge mensen, maar ook wat je moest doen voor en na het eten. Ja, misschien denken jullie “wat een onzin!”, maar die dingen waren voor mij de eerste stappen naar succes, alles dankzij de hulp van de geduldige en geweldige maatschappelijk werkers van CPC. Dat zal ik nooit vergeten en altijd dankbaar blijven.
Ik vertelde al, dat we voor ons dagelijks bestaan moesten werken. Mijn ouders konden geen cursussen betalen. Ik wilde bijvoorbeeld heel graag Engels leren. Dan kon ik met de buitenlandse mensen praten, die elk jaar naar CPC kwamen en ons blij maakten, met ons voetbalden, allerlei spelletjes speelden en ons nooit bekritiseerden. Ze glimlachten altijd naar ons en hoewel we elkaar niet konden verstaan, waren ze vrolijk en gaven complimentjes. Wat wilde ik graag Engels leren!

Toen was daar het tweede wonder in mijn leven. Met de hulp van CPC kon ik zes dagen per week Engelse les volgen. Ik hoefde niks te betalen, het was helemaal gratis. Ik kan niet zeggen hoe blij ik was. En toen ……….. gebeurde er nog een wonder. Op een dag belde één van de sociale werkers van CPC met goed nieuws. CPC had besloten me naar Istanbul te sturen om deel te nemen aan een conferentie in Istanbul, in het Engels!. Daar ontmoette ik veel verschillende mensen en deed ideeën op om mijn Engels te verbeteren.

In 2012 kon ik na de middelbare school naar de Kyrgyz State University, faculteit voor taalkunde. En dit jaar ben ik afgestudeerd aan die universiteit met allemaal A’s (hoogste cijfer) en kan ik gaan werken als tolk en docent Engels. Maar ik ben van plan met mijn studie verder te gaan voor mijn master.

Ik weet niet wat en hoe mijn leven nu zou zijn, als CPC met zijn geweldige mensen er niet was geweest. Misschien zou ik nog steeds op de markt werken. CPC heeft niet alleen mij geholpen, maar ook duizenden andere kinderen en niet alleen de kinderen, maar ook hun ouders. Ze helpen met het verkrijgen van documenten, beschermen hun rechten, motiveren hen en geven zicht op het realiseren van een goede toekomst. Helaas kan CPC niet alle kinderen van 7, 8, 9, 10, 11 tot 16 jaar die moeten werken voor de kost, helpen en beschermen. Maar ze doen wat ze kunnen. BEDANKT CPC en alle lieve mensen die daar werken. Ik kan het weten, jullie verspillen je tijd niet! Jullie doen geweldig werk. Het gaat goed met mij en ik zal jullie nooit vergeten.

Dit is mijn verhaal, geef nooit op en kijk altijd vooruit!

P.S. Het verhaal is geschreven door Nurkyz en aangeleverd in Engels!