Op mijn 18e trek ik met mijn rugzak door Turkije en ik ga dan niet naar de bekende inmiddels zeer toeristische oorden maar naar Koerdistan en naar de grens met Rusland. Ik leer daar een andere wereld kennen. Een jaar later loop ik stage in Japen en krijg ik de volgende cultuurshock maar ook direct weer de drang om nieuwe culturen te ontdekken. Zo reis ik sindsdien ieder jaar en ontdek ik de wereld.
Ik ben niet de enige binnen ons gezin die reislustig is. Mijn broer vestigt zich zelfs definitief in Peru. Op een dag stuurt hij me een mail met de vraag of ik in mijn netwerk wil rondvragen of er iemand is die een half jaar met kinderen in de sloppenwijken van Lima wil komen werken. Ik vraag alleen niet rond, ik ga dit zelf doen!
Ik help daar kinderen met hun huiswerk, geef ze Engelse les en realiseer me hoe slecht en kort (halve dag les en drie maanden schoolvakantie) het Peruaanse onderwijs is. Ik knutsel ook graag met de kinderen. Op een dag laat ik ze collages maken en vraag ze hun droom uit te beelden. Ik heb allemaal tijdschriften en kranten bij me waar de kinderen plaatjes uit kunnen knippen. Jésus, is een jongetje met altijd een grote snottenbel uit zijn neus dat vaak ziek is. Hij woont in een tochtig hutje in het mistige en vochtige Lima zonder stromend water. Hij maakt een collage met een duur horloge en mooie auto’s. Dat raakt me zo erg want ik vraag me af hoeveel kans deze jongen zou hebben op een toekomst waarin hij een goede baan zou hebben of zou kunnen ondernemen om zijn dromen te verwezenlijken.
Na een half jaar kom ik thuis en besluit ik dat ik ervoor zal zorgen dat kinderen in ontwikkelingslanden financieel onderwijs krijgen en ondernemersvaardigheden bijgebracht worden. Eind 2009 zet ik Stichting Proniños op om dit waar te maken. Intussen doe ik dit vijf jaar later nog steeds, samen met een team van dertien vrijwilligers die al hun mogelijke tijd, contacten, ideeën en kennis geven om dit mogelijk te maken.

Graag vertel ik jullie het verhaal van Kirubel. Kirubel is een dove jongen die in Addis Abeba woont. Kinderen met een beperking in landen als Ethiopië staan helemaal onderaan de samenleving en hebben nauwelijks kansen, net als Jésus die in de sloppenwijk woont. Kirubel volgt op de dovenschool waar hij heen gaat ons onderwijsprogramma. In de lessen leert hij omgaan met geld, hoe hij spaart en hoe hij kan zorgen voor het milieu. Maar, hij leert ook hoe hij een minionderneming opzet, hoe hij plant en budgetteert en hoe hij een business plan maakt. Het mooie van het programma is dat hij dit niet alleen leert maar ook echt zelf gaat doen. Wat hij heeft gedaan, is echt fantastisch. Hij heeft een schooltas ontworpen van plastic flesdoppen. Intussen heeft hij al meerdere uitvoeringen bedacht en is hij tweede geworden met zijn idee tijdens de jaarlijks business competitie die we daar organiseren. Kirubel is zo trots als een pauw en gebruikt elke dag zijn zelf ontworpen tas voor zijn schoolspullen.

Kirubel is een van de 3750 kinderen aan wie wij jaarlijks sociaal en financieel onderwijs geven.

Hoe mooi zou het zijn dat ontwikkelingshulp straks overbodig wordt doordat deze ondernemers in spe als Kirubel straks zelf hun broek in plaats van hun hand op kunnen houden?!

Ik ben trots en dankbaar dat ik hieraan mag bijdragen.