Elena, vertel eens iets over jezelf.
Ik ben in 1938 in Wit Rusland geboren. Toen ik nog jong was zijn wij verhuisd naar Kazachstan voor het werk van mijn vader. Daar heb ik mijn middelbare school gedaan. Voor mijn vervolgstudie stuurden mijn ouders mij naar Frunze (nu: Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië). Ik vond de stad en de mensen daar geweldig en ik was dan ook blij dat ik op de Nationale Universiteit van Kirgizië mocht gaan studeren. Ik heb er mijn man leren kennen en na afronding van de studie zijn we getrouwd. We kregen één zoon. Ik heb een baan gevonden op een lyceum en daar heb ik 32 jaar les gegeven. Mijn man werkte als chauffeur bij een fabriek. We hadden het goed. Onze zoon werd een atleet, die uitblonk in de tienkamp.

Hoe ben je bij Babushka Adoption terecht gekomen?
Ik ontving maar een klein pensioen, maar samen met het pensioen van mijn man waren we tevreden. Bovendien hielp onze zoon ons. Na de val van de Sovjet Unie in het begin van de jaren negentig konden we de touwtjes niet meer aan elkaar knopen. Nadat in 1996 mijn man stierf heeft onze zoon mij zo goed als hij kon geholpen. Maar in 2009 verloor ik hem ook. Hij stierf aan een hartaanval en ik bleef alleen achter. Mijn verdriet was zo groot dat ik niet meer wilde leven. Toen ik alles aan een kennis vertelde bracht zij mij op het spoor van Babushka Adoption, een organisatie die oudere mensen helpt die het moeilijk hebben. Ik heb me aangemeld, werd ontvangen en er werd naar me geluisterd. Ze beloofden hulp en al heel snel belden ze mij om te vertellen dat ze een sponsor hadden gevonden.

Weet je wie jouw sponsor is?
Natuurlijk! Ze komt uit Duitsland en heet Ricarda. Op een dag belde Babushka Adoption dat mijn sponsor mij wilde ontmoeten. Ik was wel een beetje in de war, maar ook blij. Ze sprak geen Russisch, maar met haar vertaler lukte het goed met elkaar te praten. En dat was gezellig. We vertelden van alles over onszelf en toen bleek dat zij in Kirgizië werkte. Toen ze zag hoe ik woonde heeft ze me verwend met cadeautjes. Ze is nu weer in Duitsland, maar sponsort mij via Babushka Adoption nog altijd. We houden contact door elkaar brieven te schrijven. Ik kreeg zelfs een brief van haar uit Marokko! Medewerkers van Babushka Adoption vertalen de brieven.

Is de sponsorbijdrage onmisbaar?
Mijn pensioen is ongeveer 75 euro per maand. De kamer waarin ik woon is in de winter niet verwarmd. Om het een beetje aangenaam te hebben moet ik 2 of 3 kacheltjes plaatsen. De elektriciteitskosten zijn dan hoog, zo’n 19 euro (in de zomer 1,50 euro). Vuilophaal, telefoon, vervoer e.d. kosten ongeveer 7 euro per maand. Na de dood van mijn zoon was ik angstig, viel en brak een been. Sindsdien loop ik met een stok en heb ik gemiddeld elke maand 18 euro nodig voor medicijnen. De kosten voor eten zijn wisselend per seizoen. In de winter zijn groente en fruit erg duur. De financiële steun en de begeleiding die ik van Babushka Adoption krijg, zijn voor mij heel belangrijk.

En wat doe je zoal?
Babushka Adoption organiseert veel activiteiten en ik ben altijd van de partij. We zijn zelfs naar de bergen geweest en hoewel ik moeilijk loop kon ik toch mee. Als we met elkaar zijn geniet ik volop. Er is altijd een cultureel programma, zangers treden op en verschillende wedstrijden worden georganiseerd. En ik zit in een groep waarin ik samen met andere babushka’s schilderijtjes maak. Het leven is weer mooi en ik geniet ervan!.

Contact
Stichting Elnura
Aleid van der Spek
info@elnura.nl
http://www.elnura.nl