Mijn zoon doodgeslagen en ik moest maar dankbaar zijn …….
Een paar jaar geleden werd haar zoon doodgeslagen door onbekende personen. Aybek wist nog net thuis te komen en de deur te openen. Hevig bloedend is hij in de gang gevallen. Zijn moeder Gule Baykuchukova (op verzoek naam veranderd) kreeg te horen dat zij maar dankbaar moest zijn dat haar zoon was overleden.
“Ik zal je alles vertellen, maar laat mijn gezicht niet zien. Ik schaam me als de buren weten dat ik zo leef, begrijp je dat?” de oude vrouw barstte in tranen uit.
Dit is een echt verhaal uit Kirgizië. Gule is bijna 80 jaar oud en verlaat soms wekenlang haar appartement niet. Ze heeft alleen nog een album met foto’s van haar zoon en een klein theeservies in een oud dressoir. Ze hinkt op één been naar het bed. De kamer ruikt naar medicijnen en zalf. Ze heeft zere voeten en gaat bijna nooit naar buiten. De laatste keer dat ze buiten was werd ze – waarschijnlijk door haar te hoge bloeddruk – plotseling duizelig en viel in een geul.
“Ik lag in een gat, huilde, en had geen kracht om op te staan. Een vrouw kwam langs, aan wie ik hulp vroeg. Als antwoord kreeg ik een verwijtende blik en een opmerking om minder te drinken. Ik schaamde me zo. Er kwam een man naar me toe en vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde het hem. Hij heeft me helpen opstaan en me naar het appartement gebracht. Hij zei niet alleen te blijven, dat was te gevaarlijk. Ik heb hem niet verteld dat ik niemand had, barstte in tranen uit en ging naar huis” zei onze babushka (oma).
Gule leeft in een kale kamer met een dressoir, een kleine kast, een slaapbank en een tv. Haar leven is zeven jaar geleden ingestort. Haar enige zoon Aybek werd op straat doodgeslagen. Hij had net genoeg kracht om naar het appartement te gaan, maar stierf voordat de ambulance arriveerde.
“Hij was er zo slecht aan toe, bedekt met bloed, vuil … Hij viel in de gang, slaagde er nog in om te zeggen dat hem was gevraagd een sigaret op te steken, maar hij had niets. Hij was zo gewond … Hoe kan je zoiets doen? Hoeveel haat hebben mensen om iemand zoiets aan te doen. Mijn jongen stierf in mijn armen” Gule veegt haar tranen weg.
In het mortuarium zei de patholoog haar dat zij maar blij moest zijn dat haar zoon die avond was gestorven. Als hij het had overleefd, zou hij niet meer hebben kunnen lopen en hoogstwaarschijnlijk zou zijn geestelijk vermogen sterk verminderd zijn
“Nadat mijn zoon was vermoord, wist ik niet hoe te leven. Mijn zus stierf op haar 44e en na 10 jaar huwelijk stierf mijn man. Behalve Aybek had ik niemand op deze wereld. Ik had niet gedacht dat ik me ooit zo slecht zou voelen. Ik huilde elke dag. Nadat mijn zoon was vermoord nam mijn schoondochter hun zoon mee en ik heb ze nooit meer gezien. Ik bleef alleen achter”
De moordenaars van haar zoon zijn niet gevonden. Gule vertelt dat de politie een paar keer bij haar thuis is geweest en vroeg bij buren te informeren of ze iets hebben gezien.
“Mijn hart was gebroken en elke keer als de politie kwam, leken ze me niet serieus te nemen. Als ik kon, zou ik de moordenaars van mijn zoon vinden, maar wat kon ik doen? Ik ben een oude gepensioneerde vrouw. Het kon de politie niets schelen, ik weet niet eens hoe de zaak is geëindigd, ze vergaten me gewoon” zei ze bitter.
Na de dood van haar zoon, verslechterde haar toestand dramatisch. De artsen verklaarden haar hevige pijnen met nerveuze uitputting. Ook de lelijk ontstoken wonden op haar benen zouden daar een gevolg van zijn.
“Al een aantal jaren is deze situatie niet veranderd. Ik kan nauwelijks op mijn linkerbeen staan en daarom verlaat ik het appartement bijna nooit. Ik vraag mijn buurvrouw om eten te kopen. Zij helpt me” vertelt Gule.
Verlegen nodigt ze ons aan tafel. Het enige dat ze in haar koelkast heeft, is een halve liter melk en een potje zure room.
“Ik heb een beetje boekweit en dat is het. Ik koop aardappelen, boekweit, rijst, uien en brood. Ik leef bescheiden. Ik heb een pensioen van 6000 som (ca. € 75), waarvan de helft naar servicekosten gaat. Ik moet soms kiezen tussen boekweit kopen of zonder gas en licht zitten. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo zou moeten leven. Ik heb mijn hele leven gewerkt en dacht dat ik op mijn oude dag zou rusten en de kleinkinderen zou verzorgen, maar het liep anders … ” zegt Gule droevig.
Ze vertelde dat het gezin vroeger in een tweekamerappartement woonde tot de dood van haar zoon. Nadat Aybek was overleden en haar schoondochter en kleinzoon waren vertrokken, werd haar aangeboden om een appartement te ruilen. Ze verhuisde naar een éénkamerappartement in de flat ernaast.
“Ik kreeg bij de woningruil tweeduizend dollar uitbetaald. Al het geld ging op aan medische behandelingen, maar die hebben helaas niet geholpen. Toen heb ik 8000 som (ca. € 100) geleend van een vriend. Ik kan deze schuld tot nu toe niet aflossen ….. Dokters schrijven dure medicijnen voor, maar die kan ik niet betalen, dus maak ik mijn been schoon met peroxide en wikkel er een verband omheen” zegt Gule.
Zo leeft deze vrouw al zeven jaar. Schraapt kracht en moed bijeen om eens in de twee of drie weken naar buiten te gaan voor een beetje frisse lucht. En dan sluit ze zich weer op in een betonnen appartement op de derde verdieping …
Babushka Gule sprak haar grote dank uit voor de hulp van “Babushka Adoption” die zich inzet voor financiële en sociale steun aan ouderen zoals zij in een moeilijke leefsituatie.
N.B.: Dit verhaal is gebaseerd op een interview dat is gepubliceerd op https://ru.sputnik.kg/20190314/istoriya-kyrgyzstanki-1043650513.html