Peru verslag van Maartje Frijlink en Luc Tielens

Zaterdag 27 oktober om 6u in de ochtend op Schiphol start onze missie. Een raar idee dat we 6 weken daarvoor nog geen idee hadden dat we deze weken naar Peru zouden gaan. Het was een last-minute vraag waar zowel Luc (Tielens) als ik (Maartje Frijlink) altijd gretig ja op zeggen. Dankzij onze collegiale en flexibele collega’s is het uiteindelijke ook echt mogelijk om op zo’n korte termijn naar Peru te vertrekken.

Alle spullen van Radio zitten in onze tassen en veel pepernoten, stroopwafels en wat cadeautjes. Alles tot exact 23 kilo opgevuld.

Na de douane en veiligheids-check hebben we met de rest van het team afgesproken om bij de Starbucks elkaar te ontmoeten. Voor ons zijn het nog onbekende gezichten. Mirjam en Anke zijn OK assistenten uit het Rijnstate en al ervaren Peru-gangers van eerdere missies. Reinier, de plastisch chirurg, gaat al jaren voor schizis projecten op pad en is ook al zeer vaak in Arequipa geweest. Om half acht lopen we naar de boarding met z’n vijven. De vlucht naar Parijs gaat soepel, overstap in Parijs ook en om 16u lokale tijd komen we in Lima aan. Douane was appeltje-eitje. Geen scan of tasuitpak gebeuren. Daarna ff bijtanken, bij weer de Starbucks, en door naar Arequipa waar we 21u locale tijd aankomen. We zijn dan precies 24u onderweg geweest en best gaar.

We worden opgehaald door Jorge Concha, de medisch directeur van het Paz Holandesa ziekenhuis en met een taxibusje maar het lukt me niet om m’n ogen open te houden gedurende de 30 minuten rit.

Zondag worden we beloond voor het lange reizen en kunnen we de hele dag in de stad rondlopen, naar markten gegaan en de eerste pisco sour drinken. Maandag ochtend is de screening. De lijst was nog iets doorgegroeid naar 65 kinderen. De meesten komen voor lip of palatum sluiting en zijn nog jong en onder de 10 kilo. Er zijn een paar brandwond patiënten met contracturen aan de handen. Uiteindelijk staan er 56 kinderen op de operatieplanning dus genoeg te doen komende week!

Na de screening gaan we de OK klaar maken. De dozen met materiaal dat over was van vorig jaar staan braaf nog compleet vol in Marjan haar huis. We hebben van alles redelijk voldoende materiaal en ook het OK-complex is goed verzorgd. Het personeel is super aardig en hulpvaardig.

Dinsdag is onze eerste operatiedag. Nog een beetje wennen maar om half negen slaap het eerste patiëntje en zijn we van start gegaan. De dag verloopt voorspoedig en om 16u zijn we al klaar met de eerste 6 kindjes van deze week.Op woensdag opereren we onder andere Mattie, die al een half jaar hier in het ziekenhuis verblijft. Bij de vorige missie was hij te zwak om te opereren en na een half jaar sonde-voeding is hij goed gegroeid. Hij is ondertussen wel een ziekenhuiszoon geworden en hij heeft zoveel moeders als ver-pleegkundigen hier.

Het lijkt erop dat hij een Pierre Robin syndroom heeft en we hebben allerlei materiaal bij elkaar gesprokkeld voor een eventuele moeilijke intubatie. In het ziekenhuis ligt nog een video laryngoscoop en Luc heeft zijn kinder bonfils meegenomen uit Nederland. Mattie heeft nauwelijks een onderkaak en het kappen en de intubatie is wat lastiger maar lukt uiteindelijk wel met gewoon een klassieke laryngoscopie.

Eén zijde van de lip wordt gesloten, andere zijde en palatum moeten in een later stadium. Hoe de toekomst van Mattie is hier is heel onzeker, naast zijn lip ziet hij er syndromaal uit en grote kans dat hij ook mentaal een achterstand heeft.

De rest van de week werkt iedereen hard door, er worden lastminute nog wat kinderen tussen geplaatst maar we zijn elke dag redelijk op tijd klaar met het programma. We zijn onder de indruk van Reinier zijn snelle operaties!
Na het operatie programma doen we dagelijkse een rondje over de afdeling voor de visite en het uitdelen van de bad-eendjes die door Lucs dochter zijn meegegeven naar Peru.

Op de afdeling worden voor de visite alle familieleden behalve de moeder uit de kamer gestuurd. 6 of 7 kindjes liggen hier per zaal, in een ziekenhuis dat simpel is maar waar alles er goed verzorgd uitziet.
Sowieso ben ik verbaasd hoe goed alles hier geregeld is, Marjan heeft goed werk verricht met de selectie van het personeel; zowel op de OK als op de verpleegafdeling zijn de verpleegkundigen en ondersteunende mensen hulpvaardig, adequaat maar bovenal betrouwbaar.

Op de afdeling liggen de kinderen er verschillend bij, en past de kleedstijl van de ouders daarbij: van traditioneel Peruaans van het platteland tot kinderen uit de sloppenwijken hier uit de stad.