Ik ben Elistina, 17 jaar oud en geboren in Osh in het zuiden van Kirgizië. Ik zit nu in de 10e klas op een school in Bishkek. Mijn moeder heeft de zorg voor vier kinderen. Ik ben de tweede met boven mij een broer en onder mij een broer en een zus. Wij zijn in 2008 naar Bishkek gekomen. Toen begreep ik dat mijn vader ons verlaten had voor een andere vrouw en wij zonder hem verder moesten. Dat was wel vaak heel moeilijk, maar we hoefden niet meer bang te zijn voor hem. Hij sloeg mij elke dag voor van alles en nog wat, bijvoorbeeld omdat ik teveel gegeten had. Toen ik zes was heeft hij mij met een mes gestoken. Er zit nog een litteken achter mijn oor.

Ik moest mijn moeder helpen en ben na schooltijd op de markt gaan werken. Daar verzamelde ik dozen en papier en veegde ik het terrein. Ik verdiende $ 44 per maand. Nog steeds werk ik op die markt van zes tot twaalf uur ’s avonds. ’s Morgens ga ik naar school. Tijdens de zomervakantie werk ik ook overdag van zes uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds in een café als hulp van de kok. Daarna ga ik dan nog naar mijn werk op de markt. Elke dag weer!

Maar dit was niet wat ik wilde. Ik wilde een ander leven, nieuwe vrienden en meer weten over de mijn rechten. In ons gezin mochten mijn broers doen wat zij wilden. Ik niet. Mijn vriendin werd toen zij 16 was door haar ouders uitgehuwelijkt aan een man die zij niet kende en 10 jaar ouder was dan zij.
Ik wilde heel graag om mij heen dingen veranderen en begon daarmee als eerste bij mijzelf.

Tijdens het werken op de markt kwam ik in contact met Center for the Protection of Children (CPC) en ben toen in hun programma opgenomen. Daar kreeg ik elke dag een warme maaltijd, werd ik geholpen op school en werd mij verteld over kinderrechten. Ik was gewend aan discriminatie door leraren en klasgenoten, omdat ik arm was. Ik had geen geld voor kleren en dus ook niet voor het schooluniform. Aan uitstapjes kon ik niet meedoen. Maar toen ik mijn rechten leerde kennen hield ik niet langer mijn mond en begon ik op te komen voor mijzelf. En dat allemaal dankzij CPC!

In het voorjaar van 2018 heb ik mij aangemeld voor de Aziatische bijeenkomst voor “Strong Girls” van 17 tot 20 augustus in Taiwan. In augustus ontving ik als enige uit Kirgizië een uitnodiging. Er waren 40 meisjes van 13-20 jaar. Ze kwamen uit Taiwan, Hong Kong, Indonesië, Japan, Kirgizië, Cambodja, Mongolië, Nepal, Tadzjikistan, Vietnam en Maleisië. We leerden onszelf te accepteren zoals we zijn, in onszelf te geloven, dapperder te worden. We kunnen ons verleden niet veranderen, maar we kunnen ons leven wel veranderen en verbeteren.

We maakten allerlei excursies, bijvoorbeeld naar musea, en er waren sprekers uit de sport, het bedrijfsleven en de wetenschap met inspirerende lezingen. We deelden onze persoonlijke verhalen over hoe wij moeilijkheden in ons leven en carrière overwonnen hebben. Voor mij bood dit kamp grote kansen. Tijdens deze dagen heb ik geleerd over genderverschillen, vond ik nieuwe vrienden, ontdekte ik een compleet andere nieuwe wereld. Ik kijk nu uit naar nieuwe kansen. Mijn droom is om in een internationaal bedrijf te werken en bruggen te bouwen tussen landen.

Voetnoten:
bij 10e klas > Na succesvol afronden van de 11e klas kan je een universitaire studie beginnen.
bij CPC > CPC is een niet-commerciële, niet-gouvernementele organisatie die de rechten van het kind beschermt, die overheidsdiensten, verbetering van gezinsomstandigheden en het leven zonder geweld toegankelijk maakt. CPC werd opgericht in 1998.