Matondo is het wel gewend, dat hij ’s ochtends met kletsnatte gymschoenen op school aankomt. Hij woont in Kinshasa, het regent er vaak. In de klas was het al niet veel beter. Als hij omhoog keek zag hij een kapot dak, waar de regen doorheen viel.

Grote druppels vielen op een vloer van beton, die koud aanvoelde. Er stonden geen schoolbankjes, dus restte Matondo niets anders dan op de natte, vieze vloer te zitten. Zijn schriftje legde hij op zijn rugzak. Die was toch al nat.

Op een school waar de leraar vaker een dweil in zijn hand heeft dan een krijtje, is het moeilijk lesgeven. De school Matonge in Kinshasa wilde graag weer een echte school worden, en vroeg Stichting En Classe om hulp. Samen met leraren en directie werd gekeken wat er als eerste moest gebeuren. Na vergelijking van een aantal offertes – En Classe werkt uitsluitend met lokale mensen – werd het werk gegund aan Ross, die in de buitenwijken van Kinshasa een klein aannemers-en schildersbedrijfje heeft. Als eerste werd de door overtollig regenwater broos geworden buitenmuur verstevigd. De leraren zelf plantten bij de nieuwe muur plantjes. “Zo ziet het er netjes uit, en het zuigt meteen het overtollige regenwater op,” vertelden ze enthousiast.

Daarna werden de gaten in het dak gedicht. Waar nodig kwamen nieuwe dakplaten. De schilders van Ross verfden de binnen- en buitenmuren in een frisse kleur, er kwamen schoolbanken. In overleg met de leraren viel de keus op houten schoolbanken met een stalen onderkant. Deze gaan langer mee, omdat ze steviger zijn en beter bestand zijn tegen de tropische vochtigheid. De schoolbanken werden gemaakt bij Père Dominique, een Belgische pater op de Don Bosco school in Kinshasa. Al twintig jaar lang leert hij jonge Congolezen het vak van lasser, timmerman of monteur. Zodat ze later in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien.

Na de renovatie gingen de leerlingenaantallen op Matonge omhoog. Wat bleek? Kinderen uit de buurt die vroeger thuis bleven mochten van hun ouders weer naar school. Een opgeknapte school geeft aanzien en verhoogt de sociale status van de ouders. Maar ook Hebreu, de leraar van Matondo, was trots. Eindelijk kon hij dat doen waar hij voor was opgeleid: les geven. Zijn dweil verdween voorgoed in de kast. Matondo zelf straalde. Na al die jaren had hij voor het eerst een echte schoolbank, en een droog schriftje.