De afgelopen maanden werd de hele wereld geconfronteerd met het coronavirus. Nog nooit heeft onze wereld de afgelopen 100 jaar zo’n ernstige crisis in de gezondheidszorg en alles wat daarmee samenhangt, meegemaakt.
Iedereen maakte zich zorgen om haar of zijn gezondheid of dat van hun familie of vrienden.

Wij maakten ons grote zorgen om onze familie en vrienden in Nederland en Niger. Hier konden wij eigenlijk nog in alles voorzien, maar vanuit Inadougoum kregen we verontrustte berichten binnen.

Abakoula kreeg van de Nigerese overheid dit appje toegestuurd:

‘Excellence bonsoir,
Je souhaite qu’ il vous plaise d’envisager de manière concertée des actions d’aide initiées par les ressortissants de l’Azawagh au profit des populations des neufs communes nord Tahoua. Toutes les aides seront les biens venues. Les produits pharmaceutiques, les produits d’entretiens les vivres des maisons pour abriter ceux pucelles devant être en observation. Une action pourrait être initiée en rapport avec la puissance publique par les ressortissants pour accéder aux vivres à un prix préférentiel ou subventionné de l’ovin au riz de probe et autres produits comme l’huile et les produits d’entretiens.’

Alle hulp voor was welkom, er is een tekort aan alles.

Samen met de Chief, de bewoners en onze partner ONG Idela besloten we een eerste hulplijn op te zetten. Het faciliteren van mondkapjes, desinfecterende gel, handschoenen zeep, en grote watertanks. Maar er was meer nodig. Door de lockdown dreigde vooral voor de plattelandsdorpen een tekort aan de eerste levensbehoeften. De prijzen schoten omhoog en het regenseizoen stond voor de deur.

Onze eerste vraag wat is er nu nodig, welke hulp kunnen wij nu bieden? Samen met onze vriend Bobo Diallo (burgemeester van een deelgemeente van Tahoua) en ONG Idela was er snel een plan opgesteld.

En dan…? Hoe komen we aan geld? Wij zijn maar een kleine NGO met een beperkt budget.

De reddende engel kwam zomaar uit de lucht vallen: Wilde Ganzen. Het leek wel of ze naar ons toe fladderde. We kregen hoop. We kregen weer lef. Schrijven, mailen, bellen en alles wat verder in onze macht stond hebben we gedaan. En het resultaat…

Laat de foto maar spreken, want die zegt veel meer dan 100 woorden.